บทความ

อย่าขี้เต๊ะได้ไหม 16 - โปรดอย่าขี้เต๊ะได้ไหม

  ร่างหนาสอดมือใต้ก้นกลมแน่นตึงรวบร่างเล็กขึ้นอุ้มด้วยท่าลิงอุ้มแตง ขณะเดียวกันเรียวแขนเล็กคล้องลำคอแกร่ง ต้นขาบางทั้งสองข้างกางโอบรัดเอวสอบ ซบใบหน้าลงบนลาดไหล่กว้างจนแก้มกลมล้นปลิ้นออกมา “ต่อกันในห้องเถอะ”เสียงเข้มเอ่ย แผ่นหลังบางขนานราบกับเตียงนอน เสื้อสีขาวตัวโคร่งยาวปิดต้นขาขาวอมชมพูที่ไม่เหลือป้องปราการปิดกั้นมันวับ ๆ แวบ ๆ ช่างตัดกับผ้าปูที่นอนสีดำราวกับภาพวาดของจิตรกรชั้นเยี่ยม  ทรงกรดละสายตาจากภาพตรงหน้า เดินไปหยิบเจลในลิ้นชักและซองถุงยางอนามัยสีเงินจากกระเป๋าสตางค์ อุปกรณ์พวกนี้จะเป็นตัวช่วยให้กิจกรรมที่พวกเขากำลงมือทำด้วยกันนั้นราบรื่น “มาครับผมใส่ให้” มาโปรดคลานเข่าหาคนที่ยืนหันเข้าปลายเตียง ช่วยถอดกางเกงวอร์มขายาวออกเผยให้เห็นต้นขาแข็งแรงและแก่นกายเด้งผงาดสู้มือ หยิบซองสีเงินมาฉีกแล้วสวมเครื่องป้องกันแบบบางเฉียบให้อีกคนพร้อมขยับมือปรนเปรอช้า ๆ คนอายุมากกว่าเสยผมดำขลับชื่นเหงื่อไปทางด้านหลัง คิ้วขมวดมุ่นให้กับความเสียวกระสันที่เริ่มปะทุอีกรอบ ร่างหนาผละออก สอดมือเข้าไปใต้รักแรเพื่อยกคนตัวเล็กให้นอนแนบกับพื้นเตียง จับข้อเท้าเล็กแยกเรียวขาสวยออกจากกันแล้วพาร่างใหญ่โตแทรกกลาง ม
แสดงความคิดเห็น
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ ๑๗ - เป็นที่รัก : ดั่งพรหมอหิตา

                      “ อ่อนโยน กับเล็กได้ไหมครับ”ใบหน้านวลเคลื่อนเข้าใกล้ในหน้าคมสัน ริมฝีปากอิ่มจูบลงที่ปลายคางที่มีหนวดรำไร และลากขึ้นไปบดเบียดริมฝีปากหนาแช่ค้างไว้เพราะคิดไม่ออกว่าต้องทำอย่างไรต่อ             คนพี่ที่คราแรงตกใจในการกระทำของน้องยังคงนั่งนิ่งอยากรู้ว่าคนตัวเล็กจะทำอย่างไรต่อ ผ่านไปราวสิบวินาทีปากของทั้งสองประกบกันไม่ขยับเขยื้อนหรือผละออก              “อะ”จักรินทร์ยกยิ้มบาง งับริมฝีปากล่างหนึ่งทีเป็นการนำทางให้เด็กน้อยหลงป่าทำให้คุณชายเล็กเผลอร้องออกมา เด็กหัวกะทิของรุ่นเรียนรู้เร็ว ขยับปากของตัวเองบดเบียดและขบเม้นริมฝีปากหนาสลับบนล่างจนคนพี่ส่งเสียงฮึมฮัมคุณชายเล็กยิ้มเผล่ผละออกดูผลงานของตัวเอง             “ไปเอาความกล้ามาจากกัน ฮึ”ร่างหนาหัวเราะในลำคอ “น้องต้องการจริง ๆ ใช่ไหมครับ”                    “...”คนตัวเล็กพยักหน้าถี่ทั้งที่หน้าขึ้นสีแดงจนถึงลำคอ “เล็กเต็มใจ”             “ขอบคุณครับ”จักรินทร์ส่งยิ้มหวานหยด พ่อเสือที่หลับใหลมายาวนานหลายเดือนถูกปลุกให้ออกมาคำราม ความกระหายใคร่ส่งผ่านรสจุมพิตเรียวลิ้นหนาละเลี
แสดงความคิดเห็น
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ ๑๐ - นภากระจ่างสว่างส่อง : ดั่งพรหมอหิตา

                   “ชู้ววว คุณชายกับน้ำตาไม่เหมาะกันเลยเสียสักนิด ” จักรินทร์เอ่ยราวกับปลอบเด็กน้อยที่กำลังเสียขวัญ มือหนาทั้งสองข้างประคองวงหน้าหวานกลมปลายนิ้วโป้งคอยเกลี่ยหยาดน้ำใสใต้ดวงตาเรียวสัมผัสแผ่วเบาคล้ายกลัวว่าแก้วบอบบางใบนี้จะแตกสลาย             วงแขนแกร่งตวัดโอบรัดรอบเอวบางธารน้ำใสไหลรินไม่ขาดสาย จักรินทร์เชยคางมนของคนในอ้อมกอดและก้มลงประทับริมฝีปากหนาบนแก้มนวล คนตัวเล็กสะอึกกลั้นหายใจกับสัมผัสที่ไม่คุ้นชินแต่ก็ไม่ได้ผลักไสให้ความใกล้ชิดนี้ เห็นอย่างนั้นเขาจึงจูบซ่ำที่แก้มขึ้นสีอีกข้าง อ่อนโยน แผ่วเบาและอบอุ่น “คงจะดีกว่านี้หากผมรับความทรมานแทนคุณได้” นัยน์ตาคมกวาดตามองพวงแก้มและจมูกรั้นของคนที่หยุดร้องไห้แล้วที่ตอนนี้ขึ้นสีแดงระเรื่อ ไม่รู้ว่าเพราะพึ่งผ่านการร้องไห้อย่างหนักหรือเพราะเคอะเขินกันแน่ ก่อนจะเลื่อนสายตาหยุดที่ริมฝีปากอิ่มสีซีด จักรินทร์กัดฟันแน่นเพื่อกักเก็บอารมณ์ข่มใจไม่ให้ร่างกายพลั้งเผลอต่อกลิ่นหอมรัญจวนของดอกแก้วเจ้าจอมที่ส่งกลิ่นยั่วยวนราวเชิญชวนให้หลงในวังวนแห่งกามา              มันชั่งหอมหวาน จนเขาอยากดอมดมและเชยชมดอกไ
แสดงความคิดเห็น
อ่านเพิ่มเติม