บทที่ ๑๗ - เป็นที่รัก : ดั่งพรหมอหิตา
“ อ่อนโยน กับเล็กได้ไหมครับ”ใบหน้านวลเคลื่อนเข้าใกล้ในหน้าคมสัน ริมฝีปากอิ่มจูบลงที่ปลายคางที่มีหนวดรำไร และลากขึ้นไปบดเบียดริมฝีปากหนาแช่ค้างไว้เพราะคิดไม่ออกว่าต้องทำอย่างไรต่อ คนพี่ที่คราแรงตกใจในการกระทำของน้องยังคงนั่งนิ่งอยากรู้ว่าคนตัวเล็กจะทำอย่างไรต่อ ผ่านไปราวสิบวินาทีปากของทั้งสองประกบกันไม่ขยับเขยื้อนหรือผละออก “อะ”จักรินทร์ยกยิ้มบาง งับริมฝีปากล่างหนึ่งทีเป็นการนำทางให้เด็กน้อยหลงป่าทำให้คุณชายเล็กเผลอร้องออกมา เด็กหัวกะทิของรุ่นเรียนรู้เร็ว ขยับปากของตัวเองบดเบียดและขบเม้นริมฝีปากหนาสลับบนล่างจนคนพี่ส่งเสียงฮึมฮัมคุณชายเล็กยิ้มเผล่ผละออกดูผลงานของตัวเอง “ไปเอาความกล้ามาจากกัน ฮึ”ร่างหนาหัวเราะในลำคอ “น้องต้องการจริง ๆ ใช่ไหมครับ” “...”คนตัวเล็กพยักหน้าถี่ทั้งที่หน้าขึ้นสีแดงจนถึงลำคอ “เล็กเต็มใจ” “ขอบคุณครับ”จักรินทร์ส่งยิ้มหวานหยด พ่อเสือที่หลับใหลมายาวนานหลายเดือนถูกปลุกให้ออกมาคำราม ความกระหายใคร่ส่งผ่านรสจุมพิตเรียวลิ้นหนาละเลี