บทที่ ๑๐ - นภากระจ่างสว่างส่อง : ดั่งพรหมอหิตา
“ชู้ววว คุณชายกับน้ำตาไม่เหมาะกันเลยเสียสักนิด ” จักรินทร์เอ่ยราวกับปลอบเด็กน้อยที่กำลังเสียขวัญ มือหนาทั้งสองข้างประคองวงหน้าหวานกลมปลายนิ้วโป้งคอยเกลี่ยหยาดน้ำใสใต้ดวงตาเรียวสัมผัสแผ่วเบาคล้ายกลัวว่าแก้วบอบบางใบนี้จะแตกสลาย วงแขนแกร่งตวัดโอบรัดรอบเอวบางธารน้ำใสไหลรินไม่ขาดสาย จักรินทร์เชยคางมนของคนในอ้อมกอดและก้มลงประทับริมฝีปากหนาบนแก้มนวล คนตัวเล็กสะอึกกลั้นหายใจกับสัมผัสที่ไม่คุ้นชินแต่ก็ไม่ได้ผลักไสให้ความใกล้ชิดนี้ เห็นอย่างนั้นเขาจึงจูบซ่ำที่แก้มขึ้นสีอีกข้าง อ่อนโยน แผ่วเบาและอบอุ่น “คงจะดีกว่านี้หากผมรับความทรมานแทนคุณได้” นัยน์ตาคมกวาดตามองพวงแก้มและจมูกรั้นของคนที่หยุดร้องไห้แล้วที่ตอนนี้ขึ้นสีแดงระเรื่อ ไม่รู้ว่าเพราะพึ่งผ่านการร้องไห้อย่างหนักหรือเพราะเคอะเขินกันแน่ ก่อนจะเลื่อนสายตาหยุดที่ริมฝีปากอิ่มสีซีด จักรินทร์กัดฟันแน่นเพื่อกักเก็บอารมณ์ข่มใจไม่ให้ร่างกายพลั้งเผลอต่อกลิ่นหอมรัญจวนของดอกแก้วเจ้าจอมที่ส่งกลิ่นยั่วยวนราวเชิญชวนให้หลงในวังวนแห่งกามา มันชั่งหอมหวาน จนเขาอยากดอมดมและเชยชมดอกไ